Bjarni Þórðarson, tryggingastærðfræðingur skrifar afbragðs grein í Morgunblaðinu í gær, þar sem hann mótmælir harðlega hræðsluáróðri Ólafs Margeirssonar í garð lífeyrissjóðanna. Grein Bjarna birtist hér í heild sinni:
"Silfur Egils hefur fengið nýjan liðsmann til þess að sverta lífeyrissjóðina í augum almennings.
Sl. sunnudag ræddi Egill við Ólaf Margeirsson, doktorsnema í hagfræði við háskólann í Exeter, en sá skóli nýtur virðingar og trausts.
Titill Ólafs er því mjög til framdráttar þeim sjónarmiðum sem slíkur ætlaður lærdómsmaður setur fram. Ólafur reiddi hátt til höggs og sakaði forráðamenn lífeyrissjóða og eftirlitsaðila um að lífeyrissjóðakerfi landsmanna væri ein allsherjar svikamylla sem hann jafnaði við hina frægu Ponzi píramída, þar sem hinir fyrstu fá ríkulega ávöxtun á fé sitt en hinir síðustu koma að brunarústum og fá ekkert til baka.
Í grein á Pressunni 12. þ.m. segir Ólafur: „Óvart var, þegar 3,5% viðmiðið var sett fram, búinn til risavaxinn Ponzi píramídi sem er nú við það að hrynja endanlega.“ Og síðan í lok greinarinnar: „--en ef sameignakerfið er ekki tekið í gegn nú þegar mun Ponzi píramídinn sem það er hrynja endanlega niður á nú þegar gjaldþrota hagkerfi Íslands. Og þá mun enginn, hvorki verkalýðurinn né fyrirtæki, bera nokkurn skapaðan hlut úr býtum.“ Enginn frekari rökstuðningur er fyrir staðhæfingunni.
Að mati Ólafs hrynur kerfið sem sagt ef það er ekki tekið í gegn ekki seinna en núna og verður rústir einar og enginn fær neitt úr því! Þvílíkt dómadagsrugl er þetta.
Á 10. áratug síðustu aldar og á fyrstu árum þessarar aldar heyrðist oft gagnrýni á hið „lága“ ávöxtunaviðmið, 3,5%, vegna þess að sjóðirnir nutu almennt mun hærri raunávöxtunar. Hvað varð um þessa umframávöxtun? Að sjálfsögðu var hún nýtt til þess að auka réttindi sjóðfélaganna. Hið sama gerist með gagnstæðu formerki ef ávöxtunin er lægri en viðmiðið. Um þetta gilda skýrar reglur sem sjóðirnir verða og telja sjálfsagt að fara eftir. Þeir hafa nú tekizt á við alvarlegar afleiðingar efnahagshrunsins og hafa orðið að skerða réttindi umtalsvert en mismikið og eflaust munu ýmsir sjóðir þurfa að skerða réttindi enn frekar. Forsvarsmenn lífeyrissjóðanna og sérfræðingar sem og fulltrúar stjórnvalda munu gæta þess í framtíðinni sem hingað til að sjóðirnir mismuni ekki sjóðfélögunum og í því felst m.a. að færa ekki fjármuni milli aldurshópa heldur laga réttindin að aðstæðum á hverjum tíma.
Ólafur Margeirsson hlýtur að hafa eitthvað þarfara að gera við sína hagfræðimenntun en að skapa ótta í samfélaginu um hrun lífeyrissjóðakerfisins. Það mun laga sig að breytingum á vaxtastigi í þjóðfélaginu án afskipta Ólafs. Gífuryrði og rakalausar fullyrðingar hans eru góð dæmi um þá neikvæðu miður frósömu umræðuhefð sem dafnar vel í þjóðfélaginu eftir hrunið og er oft áberandi í Silfri Egils að því er málefni lífeyrissjóða varðar."
Bjarni Þórðarson
tryggingastærðfræðingur
